Dzieci nie mają przywilejów. Dzieci mają prawa. Niestety, ale w Polsce świadomość dotycząca tego jest naprawdę niska. W związku z tym prawa najmłodszych są nagminnie łamane, a ci, którzy się tego dopuszczają – nie ponoszą żadnych konsekwencji. Łamanie praw dziecka, brak poszanowania przez rodziców i otoczenie jest bardzo toksyczne w skutkach. Dzieci, które dorastają w takim środowisku, mają problemy z prawidłowym rozwojem, poczuciem własnej wartości, co przekłada się również na późniejsze, dorosłe życie.
Jakie prawa dziecka są najczęściej łamane w Polsce?
Jednym z najczęściej łamanych praw w Polsce jest prawo do nietykalności cielesnej. Stosowanie kar cielesnych wobec dzieci: czy to popularne klapsy w pupę, czy szarpanie, uderzenie w policzek, są nie tylko nielegalne, lecz również bardzo krzywdzące dla psychiki dorastających pociech. W naszym Kraju niestety takie zachowania są wciąż uznawane za „metody wychowawcze”, co oczywiście jest absurdem.
Nie tylko przemoc fizyczna wobec dzieci jest problemem. W Polsce wielu rodziców stosuje przemoc psychiczną wobec swoich dzieci. Ta forma przemocy z wiadomych przyczyn również jest niedopuszczalna, jednak nagminnie używana. Każdemu opiekunowi zdarza się mieć chwile słabości i np. nakrzyczeć na dziecko, obrazić się itp. Jesteśmy tylko ludźmi. Niestety, ale w wielu polskich domach sytuacje te zdarzają się bardzo często. Podnoszenie głosu na dziecko zastępuje tłumaczenie, a kilka minut ciszy zamienia się w kilka godzin. Występują też złośliwości i wypominania. Wyżywanie się na dziecku, robienie mu na złość jest również nielegalne i krzywdzące.
Zobacz również: Karanie dzieci ciszą
Do przemocy psychicznej wobec dzieci należy również dołączyć często spotykane zjawisko, jakim jest wyśmiewanie lub mówienie o ich prywatnych problemach osobom postronnym. Nierzadko zdarzają się sytuacje, w których opiekunowie w towarzystwie swoich pociech opowiadają o ich wadach, wstydliwych dolegliwościach. Dziecko ma prawo do prywatności i poszanowania godności.
Prawo do odpoczynku uważam, że również jest nagminnie łamane nie tylko przez rodziców, lecz również przez system edukacji. Dziecko ma prawo do odpoczynku, czasu wolnego: zarówno do leniwych, „nieprodukcyjnych” godzin, jak i do uczestnictwa w różnych zabawach kulturowych, artystycznych, na świeżym powietrzu.
Dzieci mają prawo do wypowiedzi. Tak wynika z artykułu 12. Jak jest w rzeczywistości? W Polsce wciąż istnieją stereotypowe przekonania, że dzieci i ryby głosu nie mają. W Polsce wciąż wielu dorosłych nie bierze zdania dziecka pod uwagę. W Polsce wciąż nie słucha się dzieci. Jest to nie tylko zgodne z prawem, lecz również niesamowicie krzywdzące dla dziecka, a później – dorosłego.
Może Ci się spodobać: Edukator pozytywnej dyscypliny o emocjach dzieci
Konsekwencje łamania praw dziecka
Na pozór mogą wydawać się nawet niewidoczne. Często bowiem łamane są prawa, których skutki nie pozostawiają blizn na ciele. Nie oznacza to jednak, że nie są odciśnięte na psychice pociechy, w jego rozwoju emocjonalnym i społecznym. Dziecko, którego nagminnie łamie się prawa albo jest wycofane z życia, niepewne, albo wręcz przeciwnie – za wszelką cenę próbuje zwrócić na siebie uwagę. Wtedy też zostaje określone jako niegrzeczne, sprawiające problemy i uciążliwe.
Braki szacunku do dziecka, braki poszanowania przez najbliższe otoczenie jego praw, ciągnie się przez całe życie. Pociecha wkracza w dorosłość, w której nie może się do końca odnaleźć. Jest niepewne, nie ma poczucia własnej wartości i często robi rzeczy wbrew sobie, aby tylko dostać uznanie i sympatię innych. Nierzadko bywa tak, że dorosła już osoba powiela schematy, stereotypy dotyczące rodzicielstwa, ponieważ nie zaznała innych metod. I to być może dlatego w Polsce, pomimo postępu, dostępu do nowych badań, zjawisko łamania praw dziecka wciąż występuje i to na dość szeroką skalę. I żeby to stwierdzić, nie trzeba szukać statystyk, lecz po prostu rozejrzeć się wokół.
Co można zrobić, aby zapobiegać łamaniu praw dziecka?
Aby zapobiegać łamaniu praw dziecka, należy przede wszystkim mieć świadomość szerokiej skali tego toksycznego zjawiska. Stereotypy, które utarły się jako „metody wychowawcze”, są bardzo szkodliwe. Szkodliwe i jednocześnie o wiele łatwiejsze, niźli prawdziwe wychowywanie. Wiadome jest, że jeśli wychowuje się dziecko zgodnie z jego prawami i w całkowitym szacunku do jego potrzeb i emocji, to jest to o wiele trudniejsze, bardziej czasochłonne. W rodzicielstwie, dla dobra dziecka nie można chodzić na łatwiznę.
Jeśli jesteś rodzicem, który szanuje swoje dziecko, to możesz szerzyć świadomość poprzez udostępnianie tego typu artykułów, a nawet rozmowy z innymi rodzicami. Warto też reagować, kiedy widzisz, że dane dziecko wychowuje się w toksycznym środowisku. Bierność i obojętność są najgorsze.
