Zastanawiałaś się kiedyś, skąd w Tobie paniczny lęk przed zmianami? Czy rozmyślałaś kiedyś nad tym, dlaczego nie wierzysz w siebie wystarczająco? Czy złapałaś się kiedyś na tym, że zabraniasz dziecku zrobić czegoś w obawie o to, co inni powiedzą? Czy miałaś choć raz wrażenie, że zachowujesz się jak swoja matka, babcia, chociaż obiecałaś sobie, że będziesz postępować zupełnie inaczej?
Co to jest trauma pokoleniowa?
Bardzo możliwe, że zmagasz się z tzw. traumą pokoleniową. Można powiedzieć, że trauma pokoleniowa to konsekwencja sposobu wychowania naszych dziadków i rodziców. Konsekwencje ich postępowań względem nas, dzieci, utknęły w naszych umysłach i schowały się na tyle dobrze, że czasami trudno je dostrzec. To zjawisko od wielu, wielu lat jest badane przez różne organizacje i instytucje. W Polsce coraz częściej możemy o nim usłyszeć i przeczytać, co z pewnością ma wiele pozytywnych skutków. Nie można ukrywać, że temat traumy pokoleniowej budzi też wiele kontrowersji. Trudno rozmawiać o błędach, jakich dopuścili się nasi rodzice: w końcu zrobili wszystko, abyśmy wyrośli na dobrych i porządnych ludzi.
Traumy pokoleniowe: przykłady
Traumy pokoleniowe powstają nie tylko u dzieci z rodzin patologicznych. Powstają na skutek powielania złych zachowań i tendencji rodziców. Teraz przedstawię Ci kilka przykładów. Rodzice, którzy mieli poważne problemy finansowe, mogli pozostawić w umyśle dorosłego już dziecka ogromną obawę przed brakiem stabilności finansowej. Z tego powodu powstało u dorosłego już człowieka przekonanie, że musi cały czas oszczędzać i dużo pracować. Wszystko przez silne lęki związane z brakiem pieniędzy.
Dziecko rodziców, którzy nie potrafili dostrzec potencjału i talentów dziecka, a także niewystarczająco je wspierali, może mieć dzisiaj ogromne problemy z poczuciem własnej wartości. To wiąże się z blokadą, która uniemożliwia rozwój osobisty, spełnianie marzeń, jak i nawet nawiązywanie zdrowych relacji.
Jeśli nie potrafisz wyrażać emocji, wstydzisz się przyznać nawet przed samym sobą, że jesteś zmęczona, zła, smutna, to bardzo możliwe, że w dzieciństwie rodzice oraz najbliższe otoczenie wmawiali Ci, że nie możesz płakać, masz być zawsze twarda i pewna siebie.
Może Cię zainteresować: Poczucie własnej wartości i pewność siebie u dzieci. Jak budować, żeby nie zaszkodzić?
Może być tak, że jedno wydarzenie, które pamiętasz jak przez mgłę, spowodowało u Ciebie traumę. Twój brat, kiedy był mały, został niesłusznie oskarżony o kradzież. Zanim rozwiały się wszystkie wątpliwości, on dostał już srogą karę w postaci mocnego bicia pasem od ojca, a cała klasa przezywała go złodziejem. Do dzisiaj boisz się, że ktoś Cię oskarży o coś, czego nie zrobiłaś.
Traumy pokoleniowe to nie powód do wstydu
Większość psychologów i psychiatrów na pierwszej wizycie pyta o nasze dzieciństwo. Dlaczego? Ponieważ bardzo prawdopodobnie to właśnie w nim tkwi zalążek naszych problemów. Świadomość powodów wszystkich blokad jest niezmiernie ważna. Po pierwsze – pozwala sobie wybaczyć. Po drugie – pozwala zrozumieć. Po trzecie – pozwala leczyć. Nawet jeśli mamy obecnie dobry, a wręcz świetny kontakt z rodzicami, to nie oznacza, że powinniśmy wypierać ich błędy wychowawcze i męczyć się z ich konsekwencjami do końca życia. „Kiedyś były inne czasy” – potraktujmy to jako usprawiedliwienie nieświadomych zachowań naszych opiekunów. Naprawdę mocno należy wierzyć w to, że myśleli wówczas, że podstępują właściwie.
Co robić, aby nie przekazać dziecku traumy pokoleniowej?
Zastanawiasz się, co możesz zrobić, aby Twoje dziecko dorastało w pełni zdrowym środowisku? Przede wszystkim zdaj sobie sprawę z występowania traumy przekazywanej z pokolenia na pokolenia. Przeanalizuj swoje zachowania i zastanów się, czy nie potrzebujesz pomocy specjalisty, aby pozbyć się swoich lęków. Wychowuj dziecko inaczej, niż robiono to kiedyś. Mamy XXI wiek, dostęp do wielu źródeł i informacji. Możesz być bardziej świadomym rodzicem, który właściwie wspiera dziecko. My, współcześni rodzice mamy szansę zatrzymać falę traumy pokoleniowej na zawsze.
