Jutro nasze dzieci zaczną oficjalnie nowy rok szkolny i przedszkolny. To już jutro staną u progu swoich znanych bądź nieznanych jeszcze murów. Te mury, chociaż namacalne, są też przenośnią. Przenośnią przyjaźni, budowania relacji, chłonięcia wiedzy i zaspakajania swojej nieograniczonej ciekawości świata.
To już jutro. Próg przedszkola przekroczy Staś, który chce wiedzieć dosłownie wszystko i o wszystko chętny jest zapytać. Cały czas coś mówi. Już jutro obok niego stanie Zosia, która wstydzi się i nie lubi odpowiadać na pytania. Obok nich przejdzie Kacper i będzie szukał ustronnego miejsca, aby wypłakać się z tęsknoty za mamą.
Żadne z tych dzieci nie chce być porównywane i oceniane przez pryzmat łatek: „gaduła”, „małomówna”, „płaczek”.
Jedne dzieci będą pięknie i zgrabnie klaskały w rytm muzyki. Inne z kolei będą pięknie robić to z niewielkim opóźnieniem. Gosia i Marcel, kiedy potkną się i upadną podczas spaceru, wytrą kolana i pójdą dalej. Henryk z kolei będzie potrzebował przytulenia i zapewnienia, że nic mu nie grozi. Weronika, która szybko nauczy się nowego układu tanecznego, nie będzie w stanie co do linijki uporać się ze szlaczkami. Miłosz, który rysuje z pasją i zaangażowaniem, za wszelką cenę nie będzie mógł zapamiętać angielskich słówek.
Żadne z tych dzieci nie chce usłyszeć: „Patrz na koleżankę. Ona dopiero świetnie klaska w rytm” albo: „Spójrz na Gosię! Ona nie płacze, kiedy się przewróci!”.
Rodzice Gosi są w trakcie separacji. Dziewczynka będzie próbowała swoją złość rozładować na rówieśnikach. Staszkowi z kolei będzie towarzyszyło uczucie pustki, ponieważ miesiąc temu umarł mu pies. Pustkę wypełni krzykiem.
Zarówno Gosia, jak i Staszek potrzebują rozmowy, być może uwagi. Nie chcą dostawać „kary” za złe zachowanie. Nie chcą słyszeć, że są niegrzeczni.
Weronika przeprowadziła się z niewielkiego miasteczka. To będzie jej pierwszy dzień w nowym gimnazjum. Minie się w klasowych drzwiach z Michałem, który zna na pamięć każdą klasę i zna imiona wszystkich nauczycieli. Weronika będzie odczuwać lęk. Michał wygodnie rozsiądzie się w ławce. W klasie pojawi się Olek. Nikt jeszcze nie wie, dlaczego przez całe wakacje nie odzywał się do znajomych. Olek chciałby, aby nikt nigdy się o tym nie dowiedział.
Bardzo ciężko będzie złapać im wspólny język i się polubić. Będą się przezywać, dokuczać sobie wzajemnie. Nie chcą jednak tego robić. Nie chcą toczyć wojen. Ale wszyscy oni chcą rozładować gniew. Nie znają innego sposobu. Czy ktoś im pomoże?
Alicja to uczennica liceum, która uczy się na samych piątkach i szóstkach. Świetnie radzi sobie z każdym przedmiotem. Jest też miła dla wszystkich.
Gabriel ledwo przeszedł do następnej klasy tylko rzekomo z powodu złych ocen z matematyki. Nikt nie wie, że jego rodziców nie stać było na korepetycje, a sami nie chcieli go wspierać w przedmiotach ścisłych. Całe wakacje pracował, aby w roku szkolnym nie zabrakło mu pieniędzy na korepetycje. Do klasy powróci też Patrycja. Też jakoś zmieniona. Opuści się w nauce.
Czy któryś z nauczycieli zauważy problemy tych nastolatków wkraczających w dorosłość? Czy ktoś zrozumie ich ciężką sytuację?
Ot co, proste historie. Proste przedstawienie uczniów, z którymi będą mieć do czynienia dorośli w nowym roku szkolnym. Ale tylko od nas, dorosłych, zależy, czy będziemy w stanie w ogóle zaakceptować fakt, że po korytarzach szkoły, czy też po salach przedszkolnych chodzą nie tylko uczniowie, lecz przede wszystkim ludzie, jednostki. Historie, które cały czas się piszą. Młodzi ludzie, którzy nie chcą być szufladkowani.
Młodzi ludzie – wrażliwi, zdolni na swój sposób, ze swoimi indywidualnymi marzeniami. Młodzi ludzie ze swoimi własnymi potrzebami, definicjami komfortu i wielkim pokładem nadziei na to, że szkoła ich zaakceptuje, a nie zaszufladkuje. Młodzi ludzie, którzy potrzebują wsparcia, a nie tylko oceniania.
Uczniowie – z problemami, które czasami nam, dorosłym nie mieszczą się w głowie.
Pamiętajcie o tym. W nowym roku szkolnym.
