Zespół Aspergera i Autyzm często nazywane są chorobami, lecz nimi nie są. Są to zaburzenia, które pomimo tego, że mogą utrudniać życie, nie czynią człowieka gorszym. Niestety, czasami bardzo ciężko zdiagnozować te obie dolegliwości, co przysparza wielu kłopotów nie tylko rodzicom, ale również dzieciom. Mało osób zdaje sobie sprawę, że ktoś może mieć autyzm lub aspergera, w wyniku czego osoby nimi dotknięte często są uważane za dziwnych, często wycofanych z życia społecznego ludzi.
Zespół Aspergera
Zespół Aspergera to zaburzenia rozwojowe, które w 1944 roku zobrazował i opisał austriacki lekarz Hans Asperger. Chociaż nie jest autyzmem, to łączy go z nim wiele cech wspólnych, dlatego, żeby go zdiagnozować, potrzebna jest koniecznie wizyta u specjalisty. Autyzm można wykryć już w bardzo wczesnym okresie dzieciństwa, natomiast zespół Aspergera zazwyczaj diagnozuje się najwcześniej w wieku przedszkolnym, a nawet (w niektórych przypadkach) dopiero w życiu dorosłym.
Dzieci z zespołem Aspergera unikają kontaktu wzrokowego i nie potrafią gestykulować oraz odczytywać gestów u innych osób. Mają problem z komunikacją, często oddalają się od grupy, spędzając przerwy w samotności. Czasami chcą pełnić funkcję przywódcy w grupie, ale kiedy spotykają się z niechęcią ze strony rówieśników- rezygnują. Dzieci z zespołem Aspergera nie czują potrzeby dzielenia się nie tylko zabawkami, ale również uczuciami takimi jak radością czy smutkiem. Cała klasa może bić brawo i się cieszyć, ale uczeń z zaburzeniem nie będzie tego robił. Rutyna w życiu pociechy jest niezmiernie ważna. Dzięki niej młoda osoba czuje się pewnie i bezpiecznie. Wszelkiego typu zmiany wpływają bardzo niekorzystnie. Zespół aspergera objawia się również uwielbieniem pewnych przedmiotów, które innym mogą wydawać się zwykłe, a nawet niepotrzebnie. Przywiązanie do starego kapelusza czy ulubionej pary butów sprzed lat jest normalnym zjawiskiem dla osób z zaburzeniami. Często jest tak, że dzieci nie potrafią utrzymać równowagi, przez co są postrzegane jako niezdary. Tiki nerwowe, zaburzenia kompulsywne również idą ze sobą w parze.
Czy dzieci z zespołem Aspergera czują? Oczywiście! Niestety najczęściej czują się odrzucone i niezrozumiałe. Nawet jeśli osoba unika kontaktów z rówieśnikami, to widzi, że jest inaczej traktowana niż reszta. Takie osoby potrzebują szczególnej uwagi, troski i przede wszystkim miłości płynącej z otoczenia. Negatywne uczucia nierzadko wywołują depresję, jak i zaburzenia lękowe. Rolą rodziców i nauczycieli jest uświadamianie, że nie wolno traktować źle takich osób, a nawet trzeba je wspierać i przede wszystkim szanować. Tak naprawdę nie istnieje żadna choroba ani zaburzenia, które powodują, że osoby nimi dotknięte przestają mieć uczucia. Jest to niezwykle ważne, żeby uczyć uczniów empatii i bezinteresownej miłości.
Autyzm
Autyzm to również zaburzenia rozwoju, ale te można zdiagnozować już w pierwszych trzech latach życia. Z roku na rok liczba autystycznych dzieci w Polsce wzrasta, ale przyczyny tego zjawiska nie są znane. Przede wszystkim rodziców niepokoi u maluszków brak zainteresowania światem oraz brak chęci na czułości. Dzieci z autyzmem izolują się od otoczenia i albo są bardzo wrażliwe na bodźce, albo nie zwracają na nie uwagi. Często interesują się jednym, danym przedmiotem. Nierzadko są to ruchome zabawki czy nawet pracująca pralka. Niemowlęta zazwyczaj nie gaworzą. Autyzm w niektórych przypadkach pojawia się nagle: Dzieci dopiero od drugiego lub trzeciego roku życia „tracą kontakt z rzeczywistością”. Badania nad przyczynami autyzmu nie są jednoznaczne i często z sobą sprzeczne. Co wiemy dziś? Że jest to raczej choroba genetyczna, ponieważ określono dużo genów odpowiedzialnych za autyzm. Jedne z najnowszych badań pokazują, że za występowanie autyzmu może być odpowiedzialny również lek przeciwdrgawkowy czy nawet leki na depresję, które mama przyjmowała w ciąży. Niestety, nic tak naprawdę nie jest pewne, jeśli chodzi o przyczynę występowania tego typu zaburzeń.
Autystyczne dzieci w środowisku również uważane są za „dziwne” przez niektóre niedoświadczone i niezdające sobie sprawy osoby. Dzieci są bardzo pochłonięte swoim światem i nie czują potrzeby poznawania i zwracania w ogóle uwagi na inną rzeczywistość. Nierzadko jest tak, że pociechy z autyzmem nie okazują uczuć zarówno swoim bliskim, jak i innym osobom z otoczenia. Nie lubią się dotykać, przytulać czy całować. Natomiast osoby z łagodniejszą postacią autyzmu, wcale nie muszą się tak zachowywać- wtedy najczęściej ich objawy są tylko wybiórcze. Przy diagnozowaniu autyzmu ważne jest, aby udać się do specjalistów takich jak: neurolog, psychiatra i psycholog. Istnieją bowiem różne rodzaje autyzmu, które trzeba określić, aby móc podwyższyć komfort życia dzieci. Nie każde dzieci z autyzmem mają niedorozwój umysłowy- wręcz przeciwnie- często posiadają zaburzenia tylko w niektórych strefach.
Co warto wiedzieć o dzieciach z autyzmem? Że pomimo swoich lęków i „dziwnych” upodobań, a także zachowań, są niezwykle utalentowanymi ludźmi z pasjami. Wyróżnia je nieprzeciętność i wrażliwość, której czasami brakuje w dzisiejszym świecie. Nierzadko odnoszą sukcesy z wybranych dziedzin- potrafią pięknie grać na pianinie czy nawet śpiewać. Jak każde dzieci potrzebują uwagi nie tylko ze strony dorosłych, ale również rówieśników. Są empatyczne, więc wyczuwają, kiedy ktoś trzyma do nich dystans, lub się z nich śmieje. Mają niezwykłą pamięć i dużo możliwości jak każdy z nas.
Każda niepełnosprawność lub zaburzenie nie tylko wśród dzieci, ale również dorosłych wymaga tylko i wyłącznie akceptacji i zrozumienia u innych. Dzisiejszy świat przykryty internetem i telewizją powoduje zwłaszcza u dzieci ograniczoną ilość empatii. Dzieci schowane za ekranami nie potrafią i nie chcą rozumieć świata realnego. A realny świat jest pełen różnorodnych ludzi, których warto poznać i zrozumieć. Osoby dotknięte zaburzeniami lub niepełnosprawnościami chcą być tak samo kochane, jak wszyscy. Oni nie chcą litości, pokazywania na nich palcem i szeptów za plecami. Oni pragną należeć do tego świata i korzystać z niego w pełni.
