Dziecko transpłciowe to temat w naszym Społeczeństwie niesamowicie bagatelizowany. Ogólnie to mam wrażenie, że większość traktuje to jako temat tabu, albo niewart uwagi. I to jest niestety bardzo krzywdzące, ponieważ mamy XXI wiek. Wraz z XXI wiekiem dostęp do wiedzy specjalistów, a także możliwości, aby pomóc dziecku przejść etap zmiany płci.
Tymczasem w dalszym ciągu niektórzy rodzice w ogóle wypierają taką możliwość ze swojej głowy i myślą, że transpłciowe dziecko zmieni się „na normalne” z wiekiem, albo za pomocą kar.
Urodzić się nie w swoim ciele. Transpłciowe dziecko
Zacznijmy od tego, że transpłciowość nie jest nikogo wymysłem, lecz czystym faktem psychologicznym. Niektóre dzieci rodzą się z tzw. dysforią płciową, która jest zaburzeniem tożsamości płciowej. Chodzi o to, że płeć przypisana przy porodzie, nie odzwierciedla tak naprawdę płci, z którą faktycznie dziecko się utożsamia.
Tak więc dziecko, które wygląda na dziewczynkę, może być w głębi siebie chłopcem i oczywiście odwrotnie.
Dlaczego tak się dzieje? Do dzisiaj nie wiadomo, pomimo licznych badań i obserwacji, dlaczego dziecko rodzi się transpłciowe. W największej mierze mogą odpowiadać za to uwarunkowania/czynniki biologiczne. I nie. Transpłciowością tak samo, jak nie da się zarazić, tak samo nie da się jej „wymyślić”.
Pierwsze oznaki transpłciowości u dziecka
Dziecko, zanim jeszcze zacznie dojrzewać, już zazwyczaj wysyła sygnały o swojej tożsamości płciowej. Może jasno sprzeciwiać się ubraniom przypisanym do jego „wyglądu”, a także np. życzyć sobie mówienia do siebie w sposób specyficzny dla odmiennej płci. Już na tym etapie dziecko może pokazać swoją dysforię płciową przejawiającą się między innymi niepokojem dotyczącym wyglądu narządów rozrodczych. Przykładowo: Dziewczynka mówi, że zamiast pochwy, wolałaby mieć penisa. Chłopczyk może nie czuć się komfortowo z penisem i mówić o tym podczas różnych sytuacji.
Dziecko w wieku 6 lat zdaje sobie sprawę z podziału płci. Zna cechy charakterystyczne dla kobiet, jak i dla mężczyzn. To właśnie w tym okresie albo będzie jeszcze bardziej manifestowało swoją prawdziwą tożsamość, albo spróbuje dostosować się do przypisanej mu płci. Niezależnie od tego, jaką drogę wybierze dziecko, zawsze będzie odczuwało wewnętrzny niepokój i lęk.
To właśnie dlatego historie transpłciowych dzieci znacznie się od siebie różnią. Niektóre dzieci zaczęły być diagnozowane już w wieku kilku lat, inne z kolei odważyły się powiedzieć swoim bliskim o dysforii płciowej dopiero w wieku nastoletnim.
Pamiętajmy jednak, że to normalne, że chłopcy lubią bawić się zabawkami dla dziewcząt i odwrotnie. Pamiętajmy, że to normalne, że dzieci czasami chcą ubrać coś z działu dla przeciwnej płci. I pozwalajmy im na to. O tym, że zabawki nie mają płci, pisaliśmy tutaj: Zabawki nie mają płci.
Sygnały, jakie wysyła dziecko, które jest transpłciowe, są naprawdę łatwe w odróżnieniu od „zwyczajnej” ciekawości świata. Ale to działa tylko wtedy, kiedy mamy otwarty umysł i rozmawiamy z dzieckiem. Słuchamy go.
Kiedy rodzice zignorują zachowanie pociechy, bardzo możliwe, że dziecko po raz kolejny zamanifestuje o swojej płci dopiero w wieku nastoletnim, co będzie oznaczało, że przez lata toczyło wewnętrzną wojnę. To nie jest zdrowe!
Co zrobić, kiedy podejrzewa się transpłciowość u dziecka?
Nigdy nie jest za wcześnie ani za późno na to, aby znaleźć psychologa, który albo rozwieje wszystkie wątpliwości, albo wesprze i wskaże drogę leczenia. Drogę leczenia, a nie wybijania z głowy takiej możliwości. Prawda jest taka, że w przypadku, kiedy rodzice podejrzewają się, że dziecko może być transpłciowe i chcą porozmawiać o tym z psychologiem, mogą napotkać kogoś, kto najnowszą wiedzę medyczną i psychologiczną czerpał z lat 70. Rodzice przy wyborze psychologa, czy też psychiatry dziecięcego, powinni kierować się opiniami i podejściem lekarza.
Bez problemu możesz udać się więc z 3.5-latkiem, który przejawia oznaki dysforii płciowej, jak i z 14-latkiem, który dopiero teraz postanowił Ci powiedzieć o swoim problemie. Pamiętaj, że im wcześniej udasz się do specjalisty, tym szybciej będziesz mógł pomóc swojemu dziecku.
Opinia psychologa, seksuologa jest kluczowa, aby ustalić tożsamość płciową dziecka. Badanie dziecka względem jego tożsamości płciowej to etap niesamowicie złożony i długi. Nie jest to tak, że na pierwszej wizycie rodzice dowiedzą się, czy ich dziecko jest transpłciowe, czy też nie. Dopiero po licznych testach, rozmowach, obserwacjach, specjalista jest w stanie wystawić opinię.
Dziecko transpłciowe – co dalej?
Kiedy lekarze stwierdzą, że dziecko jest transpłciowe, zaleca się terapię psychologiczną dla całej rodziny.
Transpłciowe dziecko, które wkroczy w wiek dorastania, może przyjmować blokery dojrzewania. To hormony uwalniające gonadotropinę, które hamują proces zmian takich jak: pojawienie się owłosienia, powiększanie się proporcji ciała, rozwinięcie narządów płciowych itp. Takie działania bardzo często nazywa się tzw. opóźniaczami czasu. Chodzi o to, aby dziecko, nim wkroczy w wiek, w którym będzie mogło przejść korektę płci, nie spotkało się z przykrościami/lękami spowodowanymi zmianą wyglądu na jeszcze bardziej „męskie”, czy też „żeńskie”.
Warto jednak wiedzieć, że znalezienie seksuologa specjalizującego się w leczeniu osób trans często w Polsce jest bardzo ciężkie i jest niesamowicie kosztowne. Jeśli chodzi o same blokery to ich działanie, a także skutki uboczne są poddawane ocenie różnych środowisk. Może zdarzyć się tak, że pomimo chęci i gotowości wkraczającego w dojrzewanie dziecka, nie będzie mogło z nich skorzystać.
Istnieje również terapia hormonalna (tranzycja) polegająca na podawaniu odpowiednich hormonów żeńskich i męskich. Dzieciom, którym przypisano przy urodzeniu płeć żeńską, podaje się estrogeny, a chłopcom, do których przypisano płeć żeńską, androgeny. To jednak również dotyczy starszych dzieci.
Korekta płci, czyli operacja zmiany płci może nastąpić dopiero po osiągnięciu pełnoletności.
Transpłciowe dziecko – przed zmianami
Każde dziecko, niezależnie, czy urodzi się w swoim ciele, w ciele innej płci, lub takie, które nie utożsamia się z żadną płcią, ma prawo do godnego życia, opieki i miłości opiekunów. Temat transpłciowych dzieci to wciąż temat tabu w Polsce. Niestety, ale transpłciowość była, jest i będzie obecna. Może zdarzyć się tak, że nasze dziecko będzie miało trans koleżankę, czy kolegę.
Dobra relacja z rodzicami to klucz do szczęścia każdego dziecka. Droga do wyzwolenia się z obecnego ciała jest bardzo trudna, długa, niekiedy bolesna i kosztowna. Życie i komfort dziecka jest jednak najważniejsze.
Powyższy artykuł nie stanowi porady lekarskiej. Jeśli podejrzewasz dysforię płciową u swojego dziecka, koniecznie udaj się do specjalisty i okaż dziecku ogromne wsparcie. Pamiętaj, że metody leczenia oraz terapii transpłciowości są dynamiczne, mogą się od siebie różnić i zmieniać.
Źródła:
https://www.estheticon.pl/zabiegi/operacje-transseksualistow
https://wolne-forum-transowe.pl/art-diagnostyka-transseksualizmu
