– Jakie ty dziecko możesz mieć problemy? Ja w twoim wieku myślałem tylko o ocenach.
Jeszcze kilkadziesiąt lat temu problem depresji oraz stanów depresyjnych u dzieci i młodzieży, był praktycznie pomijany. Wynikało to z braku wystarczających badań oraz przekonania, że depresja nie może wystąpić przed okresem dojrzewania. Zainteresowanie tak ważnym tematem wzrosło dopiero w latach siedemdziesiątych. Co wiemy dzisiaj?
Badania nad dziecięcą depresją, zwłaszcza w Polsce, nie są przeprowadzane regularnie. Jednak psychologowie mówią jednoznacznie: depresja dotyczy zarówno dzieci w wieku przedszkolnym, jak i szkolnym. Według danych z 2014 roku (NFZ), 8 tysięcy dzieci leczyło się na depresję. A 2019 rok? Niestety na próżno szukać nowych badań. Można jednak wywnioskować, że szybkie tempo życia i kolosalny wzrost nowości technologicznych w ciągu ostatnich lat, wcale nie zmniejszył statystyk.
Objawy depresji dzieci i nastolatków
Objawy depresji zarówno u dzieci, jak i młodzieży, często są takie same jak u dorosłych. Z tą różnicą, że kilkulatki mogą zacząć się moczyć, jakby cofały się w rozwoju. Nierzadko przestają mówić, czują się nieswojo i skarżą się na bóle brzucha oraz głowy. Młodzież zaczyna wycofywać się z życia towarzyskiego i zamyka się w sobie. Nastolatek, który prawdopodobnie cierpi na depresję, opuści się w nauce, zaczynie wagarować i straci zainteresowanie wszystkim. Depresja może powodować wahania nastrojów, dlatego może uśpić czujność rodziców.
Przyczyny depresji
Przyczyny depresji wśród dzieci i młodzieży są bardzo różne. Na pewno mogą być uwarunkowane genetycznie. Nie mniej jednak na zaburzenia depresyjne i samą depresję ma wpływ: alkoholizm rodziców, brak zainteresowania dzieckiem, ciągłe kłótnie rodzinne, brak wsparcia ze strony opiekunów, problemy z rówieśnikami, molestowanie seksualne, a nawet problemy z nauką, które przerastają. Jeśli mówimy już o nauce, to warto wspomnieć o nadmiarze obowiązków nakładanych przez rodziców.
Można mówić o rosnącej liczbie dzieci i młodzieży chorych na depresję. Przykrą konsekwencją ignorowania tego problemu są samobójstwa, których jest coraz więcej.
Żeby w porę zareagować trzeba dzieci słuchać
Dzieci bardzo często sygnalizują rodzicom, że mają problem. Zabiegani rodzice, którzy nie zdają sobie sprawy z tego, że dziecko (nieważne w jakim wieku), jest kruchą istotą, ignorują to. Zachowania depresyjne tłumaczą lenistwem, prawem wieku albo hormonami. Duża liczba opiekunów zaczyna zachowywać się agresywnie w stosunku do cierpiącego dziecka, myśląc, że tylko tym sposobem są w stanie „ogarnąć dziecko”. Ogarnąć, czyli zmusić do uśmiechu, wyjścia z cienia czy nawet podwyższenia ocen. Tutaj, im bardziej agresywny lub obojętny rodzic, tym większe prawdopodobieństwo na pogłębienie się depresji. U dzieci można zauważyć bardzo duże (jak na ich wiek) zainteresowanie tematami śmierci, a u młodzieży ślady samookaleczenia. Większość rodziców albo przymyka na to oczy, albo leje po tyłku, aż przysłowiowo (chociaż nie tylko) spuchnie. Nie, to nie jest ani trochę zabawne. Depresji nie da się „wybić” z głowy. A takim zachowaniem opiekunowie tylko pogarszają sytuację. Depresję oraz stany depresyjne trzeba leczyć.
Dzisiaj nie wszystkie dzieci mają łatwo. Dzieciństwo dla niektórych to spełnianie ambicji rodziców i problemy z nawiązywaniem nowych znajomości. Ze skrajności w skrajność – alkoholicy, nieodpowiedzialni opiekunowie, którym dziecko wręcz „przeszkadza”. REAGUJMY.
Co nie zmienia faktu, że depresja może wkraść się w życie normalnych, kochających się rodzin. Takie przypadki również są znane psychologom i nie należy doszukiwać się zaniedbań.
Ważny temat – depresja. Dzieci, niezależnie czy mają trzy lata, czy trzynaście, są jednak bardziej wrażliwe i mniej odporne na zło. Potrzebują rodziców, którzy je kochają. Rodziców, którzy zareagują w porę i będą próbowali im pomóc. Opiekunów, którzy nie zbagatelizują i udadzą się do specjalisty.
Chrońmy te nasze dzieci. Prosimy.
